Nowe Życie
Po haśle programowym otwierającym działalność Pawilonu, czyli Manifestach przyszłości, kierujemy się ku Nowemu życiu — haśle, które nadal ukierunkowuje nas na przyszłość, skupiając się — bardziej niż na systemowym, ideologicznym czy politycznym wymiarze — na jej afektywnych, materialnych i tożsamościowych aspektach.
Nie będzie ani rewolucji, ani ewolucji: tegoroczny program Pawilonu stanie się platformą przyglądania się i badania procesów przekształcania i wytwarzania Nowego życia w znaczeniu nowych form wspólnotowości, relacji ze środowiskiem oraz przestrzenią: od skali mikro (lokalnej) do makro (planetarnej). Po manifestowaniu przyszłości nadszedł czas na przyjrzenie się temu, jak się ona kształtuje.
Chcielibyśmy wykonać pierwszy z wielu kroków w stronę przechwytywania języka kształtującego myślenie o nowości, przyszłości, rozwoju: języka kapitału, konsumpcji i imperatywu postępu. Nowe życie to antyteza nowego produktu.
Jednocześnie próbujemy wypracowywać nowy model instytucji kultury odpowiadając na pytanie o rolę, jaką instytucja powinna przyjąć w ciągle zmieniającym się świecie. Nowe życie instytucji to przyjęcie aktywnej roli w mówieniu o świecie i nazywaniu go poprzez wytwarzanie przestrzeni dla wydarzeń, które nie mieszczą się nigdzie indziej. Zwracamy przy tym szczególną uwagę na tzw. niewidzialną pracę wewnątrz instytucji: zadajemy pytania o to, w jaki sposób produkować wydarzenia demokratyczne w demokratyczny sposób.
Podczas tegorocznych wydarzeń programowych zadamy sobie pytania o to, w jaki sposób myśleć o nowym życiu w obliczu pojawiającej się na horyzoncie katastrofy: afektywnej, cywilizacyjnej, wojennej, politycznej, klimatycznej? Czym jest nowe życie queer — wobec jakiej, obecnie kształtującej się normatywności się ustosunkowuje? Jaką rolę w kształtowaniu nowego życia odgrywają wspólnoty: te tradycyjne i te dopiero się formujące?
Zaproszona artystka
Ada Zielińska — urodzona w 1989 roku. Artystka wizualna, fotografka, autorka instalacji. W swoich pracach podejmuje próbę dokumentacji otaczających ją katastrof i konfrontowania się z dezintegracją, obserwując jednocześnie w jaki sposób sama jest przez nie przyciągana. Efektem tej praktyki jest próba uchwycenia momentu władzy w sytuacji totalnej dezintegracji. Obserwacja tych momentów jest formą specyficznej autoterapii, zaś uchwycone na fotografiach wypadki stają się autorską notatką na temat otaczającego artystkę świata, usiłowaniem odzyskania kontroli nad tym, co nieuchronnie się kończy. Absolwentka Sztuki Mediów na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, obecnie studentka Instytutu Twórczej Fotografii w Opawie.