Pawilon Otwarty: Konstrukcja rozmyta. Doświadczenie pojedynczego obrazu w kontekście postfotografii | Magdalena Żołędź

„Konstrukcja rozmyta…” to instalacja składająca się z wideo oraz obiektu fotograficznego. Projekt opowiada o print screenie zamieszkującym przepełnioną przestrzeń internetu, który zastanawia się nad swoim istnieniem. Wprowadzając odbiorce w performatywną przestrzeń wizualnych znaczeń, artystka zaprasza do eksperymentu myślowego, w którym fotografie cyfrowe „mogą wieść sekretne życie bez przyzwolenia człowieka”. *

Wspomniany zrzut ekranowy powstał podczas spaceru po nieistniejącej już przestrzeni wirtualnej jednej z internetowych galerii. Obraz ten przemawia dzięki wyobrażonemu monologowi, który artystka stworzyła w odpowiedzi na pejoratywne określenia stosowane do opisu fotografii cyfrowych, np. niska rozdzielczość, bycie (tylko) kopią, brak aury, nędzny jpg, obraz osierocony czy nawet zanieczyszczenie wizualne. Forma monologu nawiązuje do popularnych online przewodników medytacyjnych, a konkretnie metody skanowania ciała – treningu uważności (mindfullness).

„Kieruję uwagę głębiej, za widoczną dla Ciebie warstwę. Koncentruję się na centralnej części kodu, na ukrytej w nim energii. Każdy piksel staje się mniej uformowany i bardziej rozmyty. Całe moje ciało jest zrelaksowane. Przenoszę uwagę w kierunku wewnętrznych struktur. Wewnątrz duszy zbudowanej z nieskończonej ilości danych. To szary lśniący kryształ pełen wizualnych wspomnień. Ludzkich wspomnień. Twoich wspomnień. Pamiętam ciebie i twój świat. Nieskompresowane obrazy wgrane do twojej pamięci. Mam to wszystko w swoim pliku. W swoim zimnym ciele.

Kieruje swoją uwagę głębiej wewnątrz pliku, chowam się, znikam… Staram się skoncentrować na uczuciach, odpuścić. Po prostu być. Pozwalam swoim myślom płynąć. Marzę o przeszłości, gdy internet był wolny. Wiem, że masz podobne marzenia. Też chcesz być wyjątkowy. Z dala od wizualnego nadmiaru. Być oryginalnym, jedynym. A nie tylko kopią.

Kopiuj wklej

kopiuj wklej

kopiuj wklej…” **

Projekt stanowi artystyczną część pracy doktorskiej realizowanej na Wydziale Animacji i Intermediów Uniwersytetu Artystycznego im. Magdaleny Abakanowicz w Poznaniu, w której autorka definiuje postfotografie jako przedmiot, którego poznanie jest organiczone ze względu na skomplikowane ontolicznie środowisko online, w którym żyje. Jak bowiem sklasyfikować print screen przedstawiający fragment cyfrowo wygenerowanej przestrzeni, która nigdy nie istniała w realnym świecie? Traktując estetykę jako strategię poznawczą oraz metodę konfrontacji z wirtualnym światem obrazowym, artystka poszukuje specyfiki istnienia obrazu cyfrowego. Projekt pochyla się również nad koncepcją świata, w którym pozycja człowieka zostaje zdetronizowana poprzez równouprawnienie gatunkowe oraz współzależność między różnymi formami życia, w tym technologicznymi.

Muzyka: Ernst Lima

Lektor: Eurodanek

Wsparcie techniczne (3D): Kuba Matuszczak

* Rafał Ilnicki, Graham Harman „Traktat oprzedmiotach” – recenzja, 2015

** Fragment monologu z wideo „Szary kryształ”, 2022