Pokolenie CO2? Pokoleniowość, wspólnoty i zmiany w czasach kryzysu

Widmo katastrofy klimatycznej, przyjmujące coraz wyraźniejsze kształty zachodzących lub nadciągających kryzysów ekologicznych, społecznych i ekonomicznych, wymaga od nas radykalnego przeformułowania zasad i wartości, według których funkcjonuje nasze społeczeństwo. Młode osoby, które w ostatnich latach tak licznie uczestniczą w różnego rodzaju akcjach protestacyjnych, domagają się zmian, które nie tylko uchronią nas przed dalszym ocieplaniem klimatu, ale które uczynią nasz świat bardziej równościowym, sprawiedliwym i pełnym szacunku do różnorodności. Skala zeszłorocznych protestów pokazuje, że nie ma już zgody na podtrzymywanie status quo i trwanie w rzeczywistości zdominowanej przez kapitał i władzę nielicznych. Pierwsze naukowe raporty dot. możliwych skutków spalania paliw kopalnych pojawiły się już pod koniec lat 50. ubiegłego wieku. Przez kolejne dziesiątki lat władze tę wiedzę ignorowały, korporacje paliwowe ją ukrywały, a społeczeństwa Zachodu dynamicznie się rozwijały, konsumowały i pożerały ziemskie zasoby. W 1992 roku miał miejsce Szczyt Ziemi ONZ, od którego co roku odbywają się konferencje COP – a emisje gazów cieplarnianych do roku 2020 wciąż rosły. Pokolenia urodzone w Polsce po ‘89 dorastały w poczuciu nieograniczonych perspektyw na przyszłość – edukacja klimatyczna praktycznie wówczas nie istniała. Zamiast tego wtłaczane były w konserwatywną narrację o „pokoleniu JP2”. Uliczne bunty i postępująca laicyzacja dowodzą dziś, że to życzeniowe myślenie nie spełniło się, a oddolna, samodzielna reedukacja pobudza globalną świadomość oraz gniew za dekady zaniechań rządzących i niszczenie przyszłości nas wszystkich.
Czy rzeczywiście możemy być „ostatnim pokoleniem”, jak głoszą hasła Młodzieżowego Strajku Klimatycznego? Czy jesteśmy przez lata oszukiwanym „Pokoleniem CO2” i z czym może się to wiązać? Czy w obliczu zachodzących przemian i działań, które należy podejmować, myślenie o różnicach pokoleniowych ma w ogóle sens? I czy klimatyczne przesilenie doprowadzi nas do przesilenia społeczno-kulturowego?
 
Wydarzenie kuratoruje Aleksandra Polerowicz.
 
prowadzenie: Aleksandra Polerowicz
 
udział biorą: Monika Sadkowska, Jakub Rok, TBA
 
Monika Sadkowska: aktywistka klimatyczna, współtwórczyni pierwszego Obozu dla Klimatu i Chóru Klimatycznego. Kulturoznawczyni, aktorka, wokalistka, producentka.
 
Jakub Rok: pracuje na uniwersytecie warszawskim, pracuje nad doktorat z ekonomii ekologicznej. Współzałożyciel pierwszego sklep kooperatywy spożywczej DOBRZE. Leśny aktywista związany z puszczą białowieską i karpacką.
 
Aleksandra Polerowicz: kuratorka, aktywistka, pracownica kultury, absolwentka Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu. Członkini mniej lub bardziej tymczasowych kolektywów feministycznych, ekologiczno-klimatycznych, artystycznych. Działała z Obozem dla Klimatu i Zieloną Falą. Lubi kule, najbardziej ziemską.

 
Wydarzenie bezpłatne: uwaga, ilość miejsc ograniczona (80 miejsc). Bezpieczeństwo i regulamin uczestnictwa znajdują się pod linkiem http://bit.ly/regulamin_pawilon. Forma przeprowadzenia wydarzenia jest uzależniona od bieżących rozporządzeń związanych z sytuacją pandemiczną. W zależności od sytuacji i aktualnych obostrzeń, wydarzenie może odbyć się w formie on-line. Szczegółowe informacje i aktualizacje będą pojawiać się w mediach społecznościowych Pawilonu oraz na stronie internetowej.