Flatform: History of a Tree

4 i 5 listopada wraz z grupą Flatform oraz Uniwersytetem Artystycznym im. Magdaleny Abakanowicz w Poznaniu zapraszamy Was na projekcję „Historii drzewa” oraz rozmowę z twórcami.
 
Flatform to grupa artystyczna założona w 2006 roku. Twórcy działają głównie w przestrzeni medium wideo i instalacji wideo. Prace Flatform były prezentowane na międzynarodowych festiwalach filmowych na całym świecie – Cannes Film Festival, MFF w Rotterdamie, Nouveau Cinema Montreal, Venice Film Festival, Melbourne Film Festival, a także na wielu wystawach w muzeach i różnych instytucjach kulturalnych, wliczając w to Wexner Center for the Arts, Columbus Ohio i Centre Pompidou w Paryżu.
 
Praca wideo „Historia drzewa” to dzieło portretowe. Jej tematem jest zarówno żywy organizm nieludzki, jak i przestrzeń, w której istnieje on od długiego czasu. Praca powstała przy założeniu, że zostanie wpisana w pole sztuki portretowej – podstawowy składnik obecny w całej historii sztuki, przy jednoczesnym przepracowaniu natury jej tematu oraz rozwoju technik ekspresji, stosowanych przy tworzeniu portretów. W tym projekcie temat nieludzkiego organizmu żywego, który został sportretowany za pomocą ruchomych obrazów i dźwięków usytuowanych w przestrzeni ukazuje, iż ten podmiot jest doskonałym świadkiem prawie tysiącletniej historii całego otaczającego go terytorium.
Drzewo będące centralnym elementem projektu to 900-letnia roślina, znana także jako Dąb Stu Rycerzy, a miejscem jest teren w okolicy miasta Tricase.
Ten organizm wegetalny, który charakteryzuje z jednej strony nieustanny rozwój, a z drugiej trwanie jako bytu nieruchomego, jest nieprzemijającym świadkiem przemian miejsca, jego znaczenia, stykających się z nim historii na przestrzeni prawie tysiąca lat, kultur i języków, które następując po sobie wciąż istnieją.
Wokół tego drzewa Flatform skomponowało symfonię form mowy i muzyki z Salento – mieszankę Arbëreshë, greki bizantyńskiej i wielu innych języków.
 
„Cyfrowe obrazy, rytm pór roku, których powtarzalność w perspektywie przyjętej przez Flatform staje się podstawą narracji, to propozycja nowej filmowej gramatyki, rozciągającej się na twórczość cyfrową, kino, sztukę i pamięć” – Domenico De Gaetano, dyrektor Museo Nazionale del Cinema w Turynie.
 
Program:
4.11, g. 17.00
Uniwersytet Artystyczny im. Magdaleny Abakanowicz w Poznaniu – Atrium (Budynek B, ul. 23 Lutego 20, Poznań)
Historia drzewa. Sympozjum oraz promocja książki Flatform. Storia di un albero. History of a Tree – dwujęzycznej, włosko-angielskiej monografii poświęconej pracy „Historia drzewa”, wydanej w 2020 roku nakładem Silvana Editoriale
17.00: pokaz filmu „Historia drzewa” (24 min.)
17.30: Daniele Poccia: A portrait of a tree as a young being
18.00: Joanna Hoffmann-Dietrich: Tree as a network
18.30: Marek S. Bochniarz: A History of a Tree and a tree in the history of cinema
19.00: panel dyskusyjny z grupą Flatform i uczestnikami sympozjum
 
5.11
Pawilon (ul. Ewangelicka 1)
18.00 Pokaz filmu Historia drzewa (24 min.) oraz Q&A z Flatform
18.50 Retrospektywny pokaz prac wideo Flatform (100 min.) oraz Q&A z Flatform:
 
1. Sunday 6th April, 11:42 a.m. (2008, 6 min.)
 
Niedziela, 6 kwietnia, godz. 11:42. to wideo o krajobrazie rozumianym jako złożona sieć połączeń, które stają się drogowskazem dla relacji międzyludzkich. Praca skupia się na związkach między akcjami i miejscami, działaniami i środowiskiem – wskazując na to, iż na ludzi ma wpływ zarówno miejsce, w którym żyją, jak i stwarzane przez to miejsce kierunki. Wideo podkreśla obustronne związki między środowiskiem a jego mieszkańcami, w którym terytorium odgrywa nieuchronną rolę również i w swoich antropomorficznych przemianach.
 
2. 57.600 seconds of invisible night and light (57.600 secondi di notte e luce invisibili, 2009, 5 min.)
 
W tym studium czasu i pamięci, dwanaście jednostek czterokrotnie przebywa tę samą trasę w ciągu jednego dnia, starając się idealnie powtórzyć swoje ruchy. Dzień przechodzi w noc i na odwrót w czasie, gdy jednostki idą naprzód nieświadome zaburzeń czasu, zmieniających się rekwizytów i lokatorów zaludniających scenerię.
 
3. Cannot be anything against the wind (Non si può nulla contro il vento, 2010, 6 min.)
 
Seria sekwencji ujęć krajobrazu nakręconego na przestrzeni 60 kilometrów staje się mozaiką miejsc i punktów odniesień dla zachodzących stopniowo zmian, które same z siebie nie mają miejsca w naszym otoczeniu. W tym wideo ciała nie są ni blisko ni daleko – są raczej duże bądź małe. Horyzont ulega zmianie, a żadna przestrzeń nie jest niezależna od obserwującej ją osoby. Zawierając pamięć, krajobraz jest postrzegany za pomocą różnych prędkości i ruchów zastosowanych do korporealnej logiki widzenia.
 
4. A place to come (Un luogo a venire, 2011, 7 min.)
 
Wideo o wzajemnych relacjach między opisem miejsca i jego demonstracji.
Narracyjna struktura pracy rozpoczyna się od postrzegalnych cech, które zmieniają się pod wpływem mgły.
W tym wideo, rzeczywistość, która jeszcze nie została zaprezentowana, jest oczekiwana poprzez dźwięki. Czyli dokładnie tak, jak ma to miejsce w przypadku mgły.
Dodatkowo, „komentarz z offu” opisuje tę rzeczywistość, która ma nadejść. W każdej z sekwencji, sceneria kolejnej sceny jest antycypowana poprzez komentarz i dźwięki.
Mgła pojawia się najpierw jako obiekt – jako coś, co znajduje się gdzieś i jest od nas oddzielone. Potem, wraz z upływem czasu, obiekt przekształca się tak długo, aż się rozwiewa i przekształca w inny stan rzeczy. Niegdyś będąc obiektem – teraz jest atmosferą.
Mgła ujawnia obfitość przestrzeni – to, jak przestrzeń czy przestrzenie nie są nigdy puste. Zwykliśmy myśleć o przestrzeni jak o próżni, pustce między rzeczami.
Ale przestrzeń jest również i obecnością, pełną cech i wartości.
 
5. Movements of an impossible time (Movimenti di un tempo impossibile, 2011, 8 min.)
 
Elementami wideo są ruiny domu przyciągające ptaki, pierwsza część kwartetu smyczkowego F-dur Maurice’a Ravela oraz deszcz, wiatr, śnieg i mgła. Długie ujęcie prezentuje cztery elementy meteorologiczne, które dotykają różnych części ruin. Cztery instrumenty muzyczne, na które wykonywany jest kwartet, przestają być zespołem i stają się indywidualnymi ścieżkami dźwiękowymi, odnoszącymi się do każdego ze stanów pogodowych. I tak dźwięk pierwszych skrzypiec opada jak deszcz, ścieżka drugich skrzypiec jest otulona śniegiem, dźwięk altówki wędruje jak wiatr, a ścieżka wiolonczeli odbija się echem jak w środku mgły.
 
6. Trento Symphonia (2014, 20 min.)
 
Zachód słońca w górskim krajobrazie. Orkiestra i chór, wraz z dużą grupą młodych ludzi odgrywających „żywe pulpity”, są sfilmowane w czasie wykonywania pierwszej części 8. symfonii Mahlera. Muzycy stopniowo zaczynają się przemieszczać w ramach precyzyjnej choreografii, prowadzeni przez ich żywe pulpity. Podczas gdy te ruchy są wykonywane, poszczególne grupy muzyków, śpiewaków i żywych pulpitów zaczynają znikać wraz z wydawanymi przez nie dźwiękami. Muzyka stopniowo staje się obiektem dźwiękowym ujętym w czasie jego postępującego rozpadu, co przekłada się na powolny rozpad widzianego krajobrazu ze względu na zachodzące słońce. Ostatecznie, muzyka jako obiekt dźwiękowy i krajobraz jako obiekt wizualny stają się identyczne – równocześnie ulegającej zupełnej transformacji względem ich początkowej konfiguracji. W Trento Symphonia krajobraz staje się punktem konwergencji dla kontemplacji, zależności i wyobraźni.
 
7. Quantum (2015, 8 min.)
 
Quantum sprawia wrażenie statycznego ujęcia włoskiego, górskiego miasteczka z podświetlonymi detalami. Odległość względem wydarzeń na horyzoncie zanika, podczas gdy działania brzmią tak, jakby odbywały się nieopodal. Podobnie, jak w przypadku miniatury – zachodzi ekscytująca gra światła i dźwięku w przeciągu nocy i dnia.
 
8. Eleven Trails (Undici tracce, 2018, 13 min.)
 
Podróż autobusem. Trzy kamery, ustawione w stosunku do drzwi, dokonują rekompozycji widoku z wewnątrz na zewnętrzny. Obraz jest zaprezentowany w migawkach, krótkich okresach przerwy na przystankach. Krajobraz na zewnątrz i jego charakterystyka zdaje się być ulotny, gdy nie porządkujemy go za pomocą obrazów czy słów. Eleven Trails podważa tę ulotność, osiągając na skutek nieobecności słów i obrazów zbiór krótkich historii, będących jednak bardzo blisko tego, co realne.
 
9. That which is to come is just a promise (Quello che verrà è solo una promessa, 2019, 22 min.)
 
W trakcie długiego, wolnego ujęcia na Funafuti, susza i powódź pojawiają się w stałym, niezakłóconym rytmie. Ciągłość między tymi dwoma rodzajami zdarzeń odbija się w miejscach i działaniach mieszkańców sprawiając, że ekstrema wyspy zdają się znajome: powietrze rozdziera oczekiwanie i napięcie. Wyspa Funafuti w archipelagu Tuvalu od pewnego czasu stała się miejscem wyjątkowego fenomenu. Z powodu nienaturalnego ocieplenia morza, woda morska przenika do podłoża wydostając się przez szczeliny terenu, prowadząc do powodzi, które zagrażają dalszemu życiu na wyspie.
 
 
Wstęp wolny.
 
Bezpieczeństwo i regulamin uczestnictwa znajdują się pod linkiem http://bit.ly/regulamin_pawilon. Forma przeprowadzenia wydarzenia jest uzależniona od bieżących rozporządzeń związanych z sytuacją pandemiczną.